3D W BUDOWNICTWIE. CZĘŚĆ 2
Technologią druku przestrzennego zainteresowali się nie tylko projektanci, lecz także przedsiębiorcy i inwestorzy działający w branży budowlanej.
Wykonanie obiektu budowlanego – budynku lub budowli – jest procesem kapitałochłonnym i pracochłonnym. Trwa długo i wymaga zatrudnienia zespołów pracujących w trudnych warunkach. W Polsce obiekty budowlane, zwłaszcza budynki mieszkalne, na które wciąż jeszcze jest największy popyt, mogą być realizowane w różnych technologiach i różnymi metodami. Inwestorzy, wybierając rodzaj technologii, kierują się różnymi względami. Podstawowymi są minimalizacja czasu i kosztu wykonania obiektu, ale także zmniejszenie pracochłonności działań wykonywanych na placu budowy. Możliwe jest to dzięki prefabrykacji ustrojów budowlanych, części, a nawet całych obiektów w wytwórniach zaplecza technicznego budownictwa. Z drugiej strony ważnym kryterium jest zmniejszenie transportochłonności budowy, co mogą zapewnić prefabrykacja na placu budowy lub budowanie w technologiach monolitycznych, w tym najbardziej rozpowszechnionej w dużych miastach, w gęstej zabudowie, technologii betonowej monolitycznej. Nie jest to jednak technologia szybkiego budowania.
Obecnie stosowane metody, które mają pozwolić na szybkie stawianie konstrukcji, oparte są na technologii prefabrykacji poszczególnych wyrobów budowlanych (elementów obiektu budowlanego) lub zastosowaniu gotowych systemów budowania oferujących wszystkie elementy stanu surowego, a nawet wykończeniowego budynku.
Można zauważyć, że rozwijająca się technologia druku przestrzennego pozwolić może na spełnienie wielu ww. wymagań odnośnie do usprawnienia produkcji budowlanej, tj. pracy w budownictwie przy wykonywaniu obiektów budowlanych.
